واقعا اینکه میگن از تو حرکت از خدا برکت الحق و الانصاف که درسته. کار جنم میخواد، کار آدمِ کاری میخواد. توو هر شغلی که هستی باید به نظر من واقعا دنبال کارم باشی تا خدا روزی بهت برسونه. مثلا من این مدت که همش با بنگاه ها سروکار داشتم، هم آدم فعال و پیگیر میدیدم که روزانه شونصد بار بهم زنگ میزد هی فایل معرفی میکرد، هم آدمی که تازه بعد یک ماه از شمال برگشته میگه قبلا بهم زنگ زدید خرید ملک داشتید؟!...این مدتم همش به کابینتی ها و در آکاردئونی و پنجره ساز و غیره زنگ میزنم و خلاصه در ارتباطم با این شغل ها؛ حالا اینوسط زنگ زدم به یکی بیاد تشک دست دوممون رو بخره، شغلش خرید تشک دست دو هست. میگه نمیام اون سمت، من راهم دوره! اونوقت دیروز به یه پنجره ساز زنگ زدم خودش از من پیگیرتر، سر ساعتی که گفتم جلوی در رسیده زنگ زده، میگه ندارید اشکال نداره چک بدید اصلا، بعد شب ده میلیون بیعانه ریختیم امروز ۷ صبح مشغول کار شده خریداشو کرده. کیف میکنم این مدل آدمارو میبینم. از اینکه طرف به هر طریقی شده کارو رد نمیکنه، دو دستی میچسبه روزیشو، خدا هم بهش میرسونه...
فقط یه مادره که وقتی از ۷ صبح توو دفتر خدمات قضایی و دفتر خونه هاست و هی از اینور تهران به اونور درحال رفت و آمده اما تمام فکر و خیالش پیش پسرشه که پوشکش تموم شده و درصدده یه جوری پوشک برسونه به مامانش که پسرش پیششه...
از وضعیت فیزیکیم اگر پرسیده باشید پاهام همه تاول زده اونم به طرز وحشتناکی، طوری که پاهام همه خون اومده و دیگه کفش نمیتونم بپوشم و جالبی هم اینجاست که دمپایی هامون لای اسباب ها مونده و از اون لا نمیشه کشید بیرون و علیرغم اینکه به دلم میاد اما مجبوری دارم از دمپایی آبیِ توالت صابخونه ی قبلی استفاده میکنم برای تردد:/...اگر از علت تاول هم پرسیده باشید چون خیر سرم مثلا کفش های چرم خریدم که توو پام راحت باشه و سه سال پیش ۷۰۰ دادم بهش اونوقت اینروزا که زیاد پیاده رفتم اومدم دیدم ایشونم زپرتی از آب درومد و اینم تنها کفشیه که الان جلو دستمه... از اونور دندون شیشمو اگر اشتباه نکنم، ایمپلنت کردم و انصافا دوست داشتم یه چسه دردی بکنه حداقل، منم یه ناز و نوز ریزی اینوسط بیام برای شوهر ولیکن قدرتیه خدا اصلا درد ندارم و نمیدونم پس اونایی که ایمپلنت میکنن و هی از درد به خودشون میپیچن کیان پس؟ حتی دکتر ژلوفن و امپول عضلانی هم داده برای مواقع درد زیاد ولی همین طور مونده ته کیفم...بعد تمام دستام داره دیگه به ملکوت اعلی میپیونده از بس نخاله جمع کردم دو روزه... بله عزیزان من، شوهر همه فن حریف همیشه هم خوب نیست، چرا که در مواقعی که بخواد منزل نو رو یه تغییراتی بده و اصطلاحا بازسازی کنه همه کاراشو خودش بلده و انجام میده و شمام علی القاعده اینوسط میشی وردستش، بعد وردستی همین طور خشک و خالی نیست که فکر کنی میشینی رو زیر انداز و نهایتا یه چایی از فلاکس بهش میدی و اونم واسه خودش دیوار تخریب میکنه و چارچوب در میکَنه و دریچه کولرو عوض میکنه و سقف کاذبو برمیداره و حموم رو درشو میبره از توو اتاق و کفو پارکت میکنه و دیوارو کاغذ میکنه و گچ کاری میکنه و الی آخر! خیر فرزندانم خیر، نقش شما از یک کارگر روزمزد هم بیشتره، خداشاهده من دو روزه دارم فقط نخاله ( همون دیوارای تخریب شده) میریزم توو گونی و دیگه پوست دستام همه رفته و به معنای واقعی کلمه کمپوت گلابی ام از شدت لهیدگی!... ولیکن در عین حال لذت بخشه چون خونه ی خودته و بابتش کلی ذوق داری...من این دو روز با همین نخاله هایی که جمع کردم به این نتیجه رسیدم که خدایی چقدر کار اوستا بناها سخته، چقدر برای ساخته شدن یه خونه کلی آدم زحمت کشیده، چقدر آدم تا وقتی توو بطن این دیوارا نرفته قدر یه خونه رو نمیدونه؛ حتی به این نتیحم رسیدم که اینوسط چقدر مهندس نقشه کش میتونه نقش مهمی داشته باشه و هم میتونه طوری نقشه بکشه که یه عمر دعاش کنی همم میتونه طوری نقشه بکشه که هربار داری نخاله میریزی توو گونی بگی عجب نقشه کش مسخره ای!... خلاصه از نتایج اخلاقی ای که از لا به لای نخاله جمع کردنا حاصل شد بگذریم، باید بگم الان صدای منو میشنوید از یه خروار دیوار تخریب شده و گونی های پر از نخاله و هزارتا کار دیگه که در افق های دوردست دارم میبینمش؛ این لالوها اسباب و اثاثیمم گرچه با پارچه پوشوندمشون اما میدونم آخر کار یه خروارم خاک رو اونام نشسته همون طور که الان تا رو مژه هامم گچ و خاکه...خلاصه که به دیدار من اگر آمدید یه قهوه ای چیزی بیارید جون بگیرم برای جمع کردن نخاله های حموم:|
۱- ساعت ۷ بعدازظهر بود که دیدم دارم از گشنگی و ضعف میمیرم. دقیقا از اون ضعفایی که قشنگ حالت تهوع بهت دست میده. توو خونمون به واسطه ی پسرم چندتا مشما خوراکی بود ولی خب مدتیه این چیزارو نمیخورم. گفتم بذار از اسنپ شیر و بیسکوییت چندغله و ماست و چیپس و این چیزا سفارش بدم که زودم برسه. دیگه خودتون یه آدم وسط اسباب جمع کردن رو در نظر بگیرید که میخوادم بعدش بره بیرون و کلی کار داره. آقا این نیومد که نیومد، منم وسطا فقط رفتم یه سر زدم به اسنپ ببینم چی شد؟ چون سوپرمارکت زیر ۳۵ دقیقه باید بیاره. منم از فروشگاه هفت نزدیک خونمون سفارش داده بودم. وقتی بعد یکساعت سر زدم تازه زده بود پیک به سمت فروشگاه در حال حرکته!... خلاصه ساعت شد نزدیک ۹ که یکی بهم زنگ زد با حالت طلبکار که من نزدیک خونتونم دقیقا کجایید؟... آدرس رو زبونی مدل دیگه ای بهش گفتم و خلاصه بالاخره رسید. دوباره زنگ زد که رسیدم خانوم جلو درتون.. گفتم باشه درو میزنم بیزحمت بیارید بالا. اصلا یکی از علتایی که باعث میشه سوپرمارکت اسنپ خوب باشه در نظرم، اینه که خودشون میارن بالا و برای منی که بچم دنبالمه و باید کلی برم پایین با بچه دیگه سخت نیست. دوباره طلبکارانه گفت طبقه چندید؟... قطع کرد و منم رفتم که درو بزنم از آیفون دیدم کلا وسط خیابون وایستاده یعنی نشسته روی موتورش حتی همت نداره بیاد کنار زنگ، زنگو بزنه!... خلاصه درو زدم و ایشون اومد بالا با یه حالتی هم مشمارو گرفته بود که تمام ماست و اینا چپه شده بود. تشکر کردم و خیلی عادی و مودبانه با اینکه کارد میزدی خونم در نمیامد گفتم آقا چرا انقدر دیر آوردید؟ گفت ترافیک بود دیگه!... اولا که هفت بغل خونمون بود و کدوم ترافیک واقعا؟ دوما که مرد حسابی تو تازه یکساعت بعد رفتی سمت فروشگاه؟ ... منم دوباره خیلی عادی گفتم آخه ترافیک دوساعت؟ یدفعه با پرویی تموم برگشت گفت همینه که هست :|... خداشاهده دلم میخواست همون طور که داشت از پله ها میرفت پایین دست مینداختم یقه ی بلیزشو میگرفتم یدونه میخوابوندم زیر گوشش:/ ... اصلا نمیتونم بفهمم آدمایی رو که در جایگاه طلبکار نیستن ولی روشون به سنگ پای قزوین گفته زکی... منم انقدر حرصم درومد توو راه پله داد زدم چقدر پرویی:|... البته بلافاصله درو بستم درم قفل کردم:/ ولی دلم خنک شد اصلا هم پشیمون نیستم از کرده ی خودم:|
۲- از اونجایی که این مدت خیلی آدم خونمون رفته اومده هم به عنوان خریدارِ خونه و هم مستاجر، چرا که کسی که خونه رو از ما خرید، میخواست خونه رو بده اجاره برای همون بعد از فروشش بازم مشتری خونه ی ما میامد و میرفت؛ حالا اینوسط چیزی که خیلی برام تعجب داشت این بود که اونقدری که مستاجرا به ریز به ریز خونه دقت میکردن اصلا خریدارا این مدلی نبودن. مثلا مستاجرا میپرسیدن: هواکش حموم رو ندیدم کجاست؟/ جون بچت همسایه معتاد ندارید؟/ فشار آب خوبه؟/ چاه آشپزخونه مشکل نداره؟/ هودتون کار میکنه؟.... سوالایی که اصلا یدونه خریدارم نمیپرسید. حالا همه ی اینا خوبه من فقط هلاک اون خواهری هستم که اول داداشه که میخورد مجرد باشه اومد خونه رو دید و خیلی هم پسندید بعد گفت برم خواهرمو بیارم اونم نظر بده، بعد خواهرش که اومد یدفعه گفت: نه کاغذ دیواری ها روشن نیست:|... واقعا برای یه سال نشستن رنگ کاغذ دیواری مهمه؟ یا تعجب من عجیبه؟!
۳- اگه هر چندروز یه بار توو مسیر همت یه ماشینی رو دیدید که صدای ضبطش تا آخر بلنده و داره شلوار پلنگی میخونه و یه زن و مرد هم توو ماشینن که دیگه از شدت سِر شدن خیلی جدی دارن رو به رو رو نگاه میکنن بدونین اون ماشین ماست که پسر خونواده به محض نشستن توو ماشین شلوار پلنگی رو میاره و تا ته هم زیاد میکنه و هیچ جوره کسی نمیتونه اونو کم کنه و ایشون اجازه نمیده اصلا و ابدا. چرا که پسر خونواده در سن کنجکاوی و کشف و شیطنت به سر میبرن و میخواد تمام دکمه هارو بزنه و البته که بابایی هم تشریف دارن و باید حتما هرجا که باباش هست ایشونم باشه و جلو بشینه برای همین مثلا مورد بوده پدر هی به پسر گفته دست نزن و دست پسرو از روی مانیتور برداشته بعد پسر یهو گریه کرده و با ضرب سرشو پرت کرده عقب و خورده به دندون مادر، و مادر وسط اتوبان گریه که چه عرض کنم از درد عر زده، بعدش که درد دندونش خوب شده زده روی مانیتور و گفته اینو بِکَن راحتمون کن و خلاصه که بعد از مقادیری بحث و بوحثِ ریز در فواصل مختلف من باب این موضوع، الان رسیدن به مرحله ی سِر شدگی و فقط رو به رو رو نگاه میکنن:| خلاصه اون ماشینه که مامانه هم گیر داده به یه مانتوی سرخابی و اونو مدتیه میپوشه بدونید تووش بیست و دوی محبوب دلهاتون نشسته:|
۴- اون روزا که خونمون خیلی مشتری میامد یه چیزی رو خیلی دقت کردم اونم اینکه کاش آدما توو زندگیشون رفتارهای درست انسانی رو یاد میگرفتن. خب میدونید همه مدل آدمی رو من میدیدم، از آدمای خیلی مودب گرفته که تا وقتی در دستشویی خونتون رو میخواستن باز کنن ببینن قبلش اجازه میگرفتن تا آدمایی که میدیدن مثلا بچت وسط سالن پذیرایی خوابه ولی انگار نه انگار حرف میزدن و خونه رو بازدید میکردن تا حتی آدمی که وقتی درو براش باز میکردی میگفتی سلام بفرمایید خوش آمدید انگار ارث باباشو طلب داره حتی جواب سلامتم نمیداد. خلاصه که خواستم بگم هروقت خواستید خونه ای بخرید و خریدار بودید، چه از خونه ای خوشتون اومد چه نه، برای صاحبان اون خونه ارزش و احترام قائل باشید بالاخره شما درسته که خریداری ولی طرف از زندگی افتاده پای همین بازدیدا، و خواهشا اگر از خونه ای خوشتون نیومد همون اول بسم الله جلوی در نگید نه نه بریم، این یه جور توهینه به اونایی که توو اون خونه نشستن. کاری که خودم سعی میکنم هیچوقت نکنم و اگرم خوشم نیاد ولی نیومده از جلو در برنمیگردم و به احترام وقت صابخونه یه دوتا اتاقو نگاه میکنم. حالا از اونورشم هست. چون در نقش خریدار هم این مدت زیاد بودم و انواع و اقسام خونه ها و صاحب خونه ها رو دیدم باید بگم در نقش فروشنده هم آدم باشیم. مثلا یه بنگاه به ما گفت یه فایل هست با مشخصاتی که میخوای بازدید گرفتم بیا فلان جا. خلاصه منم وسط ظهر با بچه و مامان و خونواده که همه اسیر من شده بودن رفتیم رسیدیم به مکان مورد نظر، بعد بنگاهیه میگه چند نفرید؟ میگم چطور؟ میگه آخه صابخونه یه کم حساسه!... میگم حساس به چی؟:| میگه حساس به تعداد افرادی که میان داخل:/... بعد میگه صابخونه گفته اول ساختمون و مشاعات رو ببینن اگر پسندیدن بیان داخل:| اونم دو نفر :|.... یا رفتیم یه خونه ببینیم داخلش دوتا پسر و یه دختر بودن با چندتا گربه. منم به شدت از گربه میترسم همون اول تا گربه رو جلوی در دیدم داشتم سکته میکردم گفتیم ببخشید ما از گربه میترسیم؛ بعد پسره گربهه رو بغل کرده ولی انگار که ما فحش ناموسی بهش داده باشیم حتی جوابمونم نمیداد اخماشو کرده بود توو دهنش! خب عزیز دل برادر ما که نگفتیم چرا گربه داری و گربه اخ و پیفه و به گربه هات توهین که نکردیم، گفتیم میترسیم این انقدر درکش سخته واقعا؟ بماند که رفتم جلوتر دیدم یه گربه وله روی زمین یعنی اصلا خونه رو ندیدم دوییدم بیرون رفتم... ترس آدما اخم داره؟... چرا کلا ماها کسایی که شبیه ما فکر نمیکنن و زندگی نمیکنن رو نمیتونیم بفهمیم؟ خدایی یه جای آموزش و تربیت ها لنگ میزنه که شدیم اینی که الان هستیم با فرهنگ و رفتارهای اجتماعی ای پر از ضعف.
۵- رفتیم با همسرم سکه بفروشیم. توو اون راسته ی بازار یه کله گنده هست سالهاست توو کار خرید و فروش طلا و سکه ست و خلاصه برای خودش سلطانیه! خیلی هم معروفه و تقریبا کسی که خیلی توو کار خرید و فروش باشه میشناستش. بعد ما قبلش چندجا قیمت گرفتیم بعد رفتیم پیش این. همسر منم میشناسه. به این گفتیم چند میخری؟ دیدیم بقیه طلافروشا بیشتر میگن خلاصه گفتیم نه بقیه بیشتر میگن اجازه بدید ببریم باز قیمت کنیم. خلاصه اومدیم بیرون و دیدیم هی هرکی یه چیزی میگه گفتیم ببریم دوباره پیش همون که مطمئنه و سرمون کلاه نمیره. بعد که برگشتیم پیشش گفتیم آوردیم خودتون بخرید از ما، یهو گفت نه خورد توو ذوقم نمیخرم:/ البته بعدش سرشو آورد بالا همسرمو دید گفت چرا چرا بچه ها ازش بگیرید آشناست!... قبلا هم همچین رفتاری ازش دیده بودم، رفته بودم طلا بفروشم بعد گفته بود فلان قیمت و متم گفته بودم عه مغازه بغلیتون که بیشتر گفت، یهو طلاهامو هول داده بود سمتم که نمیخرم دیگه ازت ببر پیش همون. به لحاظ جثه هم خیلی درشته ولی نمیدونم چرا انقدر لوسه:دی اینبار که نشسته بودم پولمو واریز کنن داشتم نگاش میکردم و فی الواقع فقط توو دلم میگفتم چقدر زندگی کردن با همچین مردایی با همچین اخلاقایی که حرف نزدی به تیریج قباشون برمیخوره سخته و حقیقتا خدا صبری بده به زنش. البته که نمیشه گفت یهو دیدی همچین مردایی برای زناشون بره بودن ولی خدایی زندگی با آدمی که تا تقی به توقی میخوره بهش برمیخوره سخت که چه عرض کنم پیر شدنه!
۶- چندروز پیش یه توئیتی میخوندم که نوشته بود توو اتوبان یه ماشینی هی اومد کنارم و اشاره کرد به لاستیکم. میگه من هول شده بودم که یعنی پنچر کردم؟ خلاصه دوباره اومد کنارمو اشاره کرد. منم خواستم بزنم بغل دیدم دوتا مرد خیلی هیکلی هستن یه آن ترسیدم گفتم بذار کنار پلیس بزنم بغل. خلاصه میگه رفتم و رفتم اینام دنبال من تا اینکه من کنار پلیس زدم بغل ولی اینا رفتن. اومدم پایین دیدم خبری از پنچری نیست و میگفت مراقب این مدل آدما باشید. اینو که میخوندم یاد یه چیزی افتادم. منو همسرم دوره ی اشنایی رفتیم یه روز اطراف تهران، یه روستایی توو چالوس بود. خورده بودیم به ترافیک آخر هفته ی چالوس که همه داشتن برمیگشتن. خلاصه ماشین همسرمم هی در آستانه ی جوش آوردن بود و آبم نداشتیم. ترافیک وحشتناکی هم بود. ما یه جا زدیم بغل که همسرم آب بگیره از ماشینا، یه ماشین با دوتا آقا اومده بودن کنار ما پیاده شده بودن الا و بلا به همسرم میگفتن این پایین یه دره هست تووش آبه تو برو آب بیار ما اینجا هستیم:/... حالا خوب اولش گفتیم واقعا نیتشون خیرخواهانه ست دیگه، گرچه نه ماشینو میتونست ول کنه همسرم نه منو اونوسط تنها. ولی مشکوکیه قضیه اینجا بود که اینا مارو ول نمیکردن تا توو ترافیکم دنبال ما بودن، هروقت همسرم توو یه خروجی میزد بغل ماشین خنک بشه اینا هم میامدن بعد به طرز عجیبی اصرار اصرار که برو تو آب بیار ما هستیم. تا خود تهران اینا دنبال ما بودن. منم عین چی ترسیده بودم که نکنه اینا میخوان ماشین یا منو بدزدن:| همسرمم میخندید که بابا توو ترافیک کاری نمیتونن بکنن که، ولی خب خیلی مشکوک بودن. خلاصه که شمام حواستون باشه در کل.
۷- امروز آخرین جارو و آخرین گردگیری و آخرین شستن دستشویی رو توو این خونه انجام دادم اونم خدایی دلم میخواست دیگه رها کنم همه چیزو اونم وسط اسباب جمع کردن و بلبشو، ولی صرفا جهت اینکه آدم بعدی که میاد توو خونه نگه زنه چه کثافتی بود، نگاه دستشوییشو، نگاه کابینتاشو، چرا که وسط اسباب جمع کردن همه چیز به کثافت کشیده شده بود؛ فلذا برای اینکه فحش نخورم همه جارو عین دسته گل کردم حتی گازم دستمال کشیدم، سینکو سابیدم، تا کلید پیریزامونم دستمال کشیدم و خدایی حقمه اسکار کوکب خانومو بدن بهم!
۸- چندروز پیش توو آرایشگاه خانومای آرایشگر که هرکدوم مسئول یه چیزی بودن، مثلا یکی ناخن کار بود، یکی مژه کار و ... داشتن با هم حرف میزدن. یکیشون به اون یکی گفت مشتریت ساعت چند میاد؟ گفت الانا باید بیاد. گفت کیه؟ یهو دختره گفت همون زنه که زیاد حرف میزنه!... راستش من اصلا از لقب دادنای این مدلی خوشم نمیاد. واقعا چرا آدمارو این مدلی به هم معرفی میکنیم؟ داشتم فکر میکردم منم از هرجایی بیام بیرون یا وارد بشم یعنی آدما منو چجوری با چه لقبی به هم معرفی میکنن؟ کاش اینطوری نبودیم!
۹- امروز صبح واران پیام داده که حالتون خوبه زلزله اومده؟ میگم مگه زلزله اومده؟ من نفهمیدم اصلا... خداروشکر که نفهمیدم البته....خدایا کلا خودت به هممون رحم کن همه جوره.
از آنجایی که تمام وسیله های زندگی را جمع کرده ام جز مایحتاج اولیه که انسان های نخستین هم بگونه ای نیاز داشتند، از آنجایی که برای اینکه یخچال و فریزر را خالی کنم تصمیم گرفتم این چندروز باقی مانده که همچنان در این خانه هستیم هرچه در یخچال و فریزر است را بخوریم و تمام کنیم و تصمیم دارم چیزی نخرم که از آنور مجبور نشوم چیزی ببرم و یک هفته ای میشود هرچه در فریزر است را دارم میپزم، حالا رسیدم به مرحله ای که اصلا نمیدانم چه بپزم. مثلا وسایل آش در فریزر داریم ولی پیاز تمام شده و رویم نمیشود دوتا پیاز بروم بخرم. بعد نعنا و رشته را هم جمع کرده ام در کارتون گذاشتم:/... از آن طرف چند وعده گوشت خالی پختم با برنج خوردیم و برای اینکه حالمان بد نشود تصمیم گرفتم مثلا گوشت های موجود در فریزر را خورش کنم ولیکن حبوبات را جمع کرده ام:|...سبزی پلویی دارم میتوانم سبزی پلو درست کنم ولی تن نداریم... رب را جمع کرده ام حتی ربم نداریم الان استنبولی درست کنم از آن طرف سیب زمینی هم تمام شده و حکایت همان پیاز برای سیب زمینی هم صدق میکند و رویم نمیشود بروم دوتا یا یکی بخرم. یعنی بساطی داریم. من الان واقعا نمیدانم در این دو روز باقی مانده چه بپزم دیگر:/..مدتی هم هست غذای بیرون زیاد خورده ایم و حقیقتا حس میکنم بس است :/ و خلاصه که الان ما شام نداریم و منم نمیدانم چه بپزم چون عملا هیچی نمیشود با چیزهایی که وجود دارد بپزم و دیگر از دست من یانگوم هم کاری بر نمی آید:|
داشتم فکر میکردم واقعا آنچه ما برای یک زندگی نیاز داریم دقیقا همین چندتا وسیله ی اندک است که ما هنوز جمع نکرده ایم. یعنی رختخواب، فرش، دوتا قاشق و یک سینی، دوتا لیوان و یک قابلمه و یک ماهی تابه، قوری و کتری، دو دست لباس، تلویزیون و یخچالی که گذاشته ایم روز آخر جمع کنیم. واقعا ما در این چندروز فقط به همین چندقلم نیاز داشتیم و همین ها را فقط داخل جعبه نکرده ام تا روزهای باقی مانده در این خانه را بشود سر کرد...داشتم فکر میکردم چقدر شیک و مجلسی و نامحسوس در طی قرن ها از ساده زیستی بشر رسید به اینجا که باز هرچه میخرد کم است!...ما همه درگیر تجمل گرایی و مصرف گرایی شده ایم و یکجوری غرق شده ایم که اصلا نمیتوانیم از آن بیرون بیاییم. اصلا خودم را میگویم؛ مثلا الان کسی به من بگوید مبل نداشته باش و پشتی بگذار قبول خواهم کرد؟ قطعا نه...بحثم این نیست که خب نسل به نسل وسایل بهتری برای آسایش بشر آمد و خیلی از چیزهایی که ماها در خانه هایمان داریم برای آسایش بهتر است، بحثم این است اصلا ما به خیلی از چیزهایی که الان در خانه مان داریم نیاز داریم؟!
ما یک روز آرزوهایمان را زندگی خواهیم کرد...این را منی دارم میگویم که سالها گفتم یعنی میشود یک روز ببینم در این خانه ی خالی ایستاده ام و از شدت ذوق دارم میرقصم؟ و حالا ایستاده ام وسط خانه ام که حالا دیگر خالی ست و گریه میکنم... روزهایی که گذشت بارها از شدت امید و ذوق بی هوا زدم زیر گریه و به همسرم گفتم هیچکس نمیداند دل من چگونه دارد پرواز میکند...هیچکس نمیداند من چقدر خوشحالم...هیچکس نمیداند درون دل من چه خبر است...سالها آرزو کردم در منطقه ای زندگی کنم که همیشه عاشقش بودم، سالها وقتی شب ها به سقف زل زده بودم گفتم یعنی میشود یک روز ببینم کامیون باربری آمده و وسایلمان را دارد از این خانه میبرد؟... نکه خانه مان را دوست نداشته باشم که برعکس اینجا برای من همیشه خانه ی عشق باقی خواهد ماند... ما این خانه را با دست های خودمان ساختیم وقتی او برای دل من خانه اش را بازسازی میکرد و من حتی وسط سرماخوردگی هم خودم را با مترو به او میرساندم تا فقط وسط کارهای بنایی غذا و چایی داشته باشد... چندروز بیشتر به عروسی مان نمانده بود... اما من هرروز میامدم تا باهم کار کنیم، با هم بلکا کندیم و دستانمان زخم شد و برایمان مهم نبود چندروز دیگر مثلا عروس و دامادیم وسط تالار، با هم دانه دانه کاشی انتخاب کردیم و چسباندیم، کاغذ دیواری انتخاب کردیم، حتی برای انتخاب آینه ی دستشویی هم ذوق داشتیم...یادم نمیرود روزی را که تب و لرز شدید گرفته بودم و در همین خانه ی خالی که آنروزها داشتیم میساختیمش کنار شومینه روی زمینِ خالی خوابیده بودم و هر چندوقت یکبار میامد از نردبان پایین و سرم را بوس میکرد و دوباره برمیگشت مشغول کار میشد...من در این خانه با لباس عروس وارد شدم... من در این خانه مادر شدم... من در این خانه روزهای خوش زیادی داشتم آنقدر که به خریدارش گفتم این خانه برای ما روزهای خوش زیادی داشت، این خانه برای ما که خیلی آمد داشت انشالله برای شما هم داشته باشد...این خانه در دل من همیشه سبز خواهد ماند... همیشه... اما من دلم همیشه در منطقه ی دیگری بود... همه بهم میگفتند حالا چه فرقی دارد کجای تهران؟ مهم این است از اول زندگی خانه دارید...اما من سالها فکر کردم به روزی که تمام وسایلمان را از این خانه جمع خواهیم کرد و به خانه ای که دوست دارم خواهیم رفت و حالا بعد از سالها آرزو و تلاش، بعد از گذر از هزار و یک مانع کوچک و بزرگ، بعد از ماه ها فراز و فرود و طی الطریق کردن میان امید و ناامیدی و گذر از هفت خانی که حتی حوصله ی شرح آنچه بهم گذشت را هم دیگر ندارم، امروز من وسط خانه ای که حالا دیگر پرده هایش را هم در آورده ام و خالی شده به خدایی فکر میکنم که همیشه پشت آرزوهایم بود.. ما بالاخره یک روز آرزوهایمان را زندگی خواهیم کرد:(
عکس: امیر علی ق
یکی از بدترین چیزا توو این دنیا اینه که برای یه اتفاق صد درصدی کلی رویا پردازی کنی، کلی امید داشته باشی، کلی ذوق کنی، حتی از شدت ذوق کلی اشک بریزی بعد یهو در کمال ناباوری نشه... الان که دارم این پست رو مینویسم دارم از شدت ناراحتی گریه میکنم از ته دلم و من همون آدمیم که تمام هفته های گذشته رو از شدت ذوق و فکر کردن به یه ارزوی دور و درازی که حالا صد درصدی شده بود از شدت خوشحالی وقت و بی وقت زده بودم زیر گریه و اونقدر خوشحال بودم از فکر رسیدن به آرزوم که وسط گریه های از سر ذوقم میگفتم هیچکس نمیدونه توو دل من چه خبره و من چقدر خوشحالم...اما حالا دارم برای خودم اشک میریزم برای نشدنی که بدجور پنچرم کرد... این فقط اول قصه ست، افتادم توو یه گرفتاری ای که نمیدونم اصلا چی در انتظارمه و چی خواهد شد...خیلی دلم گرفته... خیلی زیاد...میترسم و نمیدونم چیکار کنم...تنها امیدم به اینه که خدا بیاد وسط یه کاری کنه؛ همون خدایی که همیشه توو ته ته ناامیدی هام از راه رسیده بود...همون که راضی نمیشد هیچوقت امیدم رو ناامید کنه...دل گرفته ترین آدم روی زمینم امشب...لطفا دعام کنید.
در بدترین و استرس زا ترین روزها و ثانیه های عمرم طی میکنم. آنقدر که همین یکساعت پیش قشنگ احساس میکردم دارم سکته میکنم. تمام بدنم از فکر و خیال و استرس کِرِخ است. بدجور به هم پیچیده ایم. مدام میگویم خدایا یک راهی خودت پیش پایمان بگذار...خواهشا برای من درمانده دعا کنید من در روزهای خیلی سختی به سر میبرم.
شانس آوردیم اذان رو زد و من با چندلقمه نون و پنیر لود شدم و به حالت ترکیدن رسیدم وگرنه اونطوری که من گشنم بود و اونطوری که دوساعت مونده به اذون تا خود اذون داشتم توو اسنپ و قسمت غذاها میگشتم و از آیتم های مختلف نون و شیرینی و غذا و... به سبد خرید هی اضافه میکردم معلوم نبود سرانجامش به کجا میرسه😑