پیراشکی کرم دارتو قربون...

وسط روزها و سالهایی هستم که برای زندگی و زنده بودن و ادامه دادن باید چنگ بزنم به خیلی چیزها تا بتونم... چنگ بزنم به خدا؛ چنگ بزنم به صبوری؛ چنگ بزنم به امید؛ چنگ بزنم به حرف های همیشه امید بخش خواهر دومم؛ چنگ بزنم به مادرم تنها رفیق روزهای سختم؛ چنگ بزنم به بچه هام که معصوم ترین و بی پناه ترینن و به قول هومن حاجی عبداللهی: هروقت بخوام کم بیارم به بچم که نگاه میکنم میگم نه حق نداری کم بیاری؛ باید ادامه بدی...چنگ بزنم به گذشته و روزهای خوبش... حتی چنگ بزنم به پیراشکی کرم داره توی دستش...یادم نبود چند شب پیش یهو بهش گفته بودم وااای اگر گفتی هوس چی کردم؟! و گفته بود چی و منم گفته بودم پیراشکی کرم دار... این جمله که وای اگر گفتی هوس چی کردم زیاد از دهن من خارج میشه... چون من کلا آدم هوسی غذا خوردنم... اصلا چیزهایی که در روز میخورم چیزهاییه که هوس کردم معمولا نه صرف خوردنی ساده...حتی وقتی با یدونه پیراشکی اومد خونه بازم یادم نبود...فکر کردم توو مترو برای خودش خریده نخورده؛ یا دوتا خریده و یکیشو آورده خونه...خب پسرم مجال اندیشه های بیشتری رو نداد؛ از دست باباش گرفت و مشغول خوردن شد... فقط می‌دیدم هی وسطاش میگه یه گازم به مامانت بده... منم عادی میگفتم نه من نمی‌خورم...تازه من اصرار داشتم به پسرم که یه گازم بده بابا و اونم می‌گفت نه تو یه گاز بزن خب...و منم نمیتونستم که بزنم چون مدتیه قند و شکر قسم خوردم نخورم... می‌گفت اینکه شکر نداره حالا یه گاز بزن دیگه و منم همچنان عادی میگفتم چرا بابا داره برای به عمل اومدن خمیر مایه شکر میریزن خود کرمش هم داره...فکر کردم اصراراش اصرارای معمولیه همیشگیشه... یهو که رفت سمت اتاق کتشو دراره گفت خب من برای تو خریده بودم مگه نگفتی هوس پیراشکی کردی؟! ... همین هفته پیش چهل میلیون ریخته بود حساب من برای خرج خونه؛ منم کلی خرج مرج داشتیم مثلا بخشیش رو برنج خریده بودم و خلاصه خرج کرده بودم و وقتی خواسته بود سوار مترو بشه اونروز؛ گفته بود کارتتو میدی ببرم همراهم باشه؟! منم گفتم اون توو که پول نیست ولی پول نقد دارم یه کم؛ ببر... پول نقدارو هم نبرد و اون یدونه پیراشکی رو درواقع با تمام پولی که داشت خریده بود...وقتی لای چارچوب در گفت خب من برای تو خریده بودم... راستش دیدم برای ادامه دادن توو دنیا هنوز پیراشکی کرم دار هست که یکی برای تو خریده باشه...