داشتم الان توو دیوار دنبال چیزی می‌گشتم یعنی یه چیزایی دیدم مغزم سوت کشید. از این نظر که اصلا ارزشی نداشت تو بخوای بفروشیش آخه. مثلا طرف تشک اسباب بازی بچشو گذاشته برای فروش ۲۰۰ تومن. همین تشکی که دقیقا الان یکی عینش افتاده گوشه خونه ما و از شدت اینکه کسی بازی نمیکنه میخواستم ببرم بدم بچه خواهرم. البته خودمم از اون یکی بچه خواهرم گرفتم!... بابا یسری چیزا رقمش آنقدر ارزشمند نیست آخه که می ذارید برای فروش. اصلا مشتری هم بیاد؛ چقدر پول بنزین یا پیک بده که میخواد ۲۰۰ فلان چیزو بخره؟!... اصلا ۲۰۰ کجای زندگی رو میگیره؟ پول دوتا پفکه... بابا اینارو ببخشید بره. به بچه های فامیل؛ به بچه های سرایدار ساختمون و مدرسه ی بچتون؛ به خیریه... نه اصلا بذارید داخل مشما بذارید کنار سطل اشغال بزرگ سر کوچتون یکی خودش میاد برمیداره.
حالا کاری ندارم بعضیا به پول وسیله هاشون نیاز دارند و نمیشه قضاوت کرد.
ولی خیلی هام دل گذشتن از بی ارزش ترین چیزاشونم ندارن. دل بخشیدن و گذشتن ندارن. از ماست هم میخوان کره بگیرن!... بابا ببخش بره دیگه ...
آفرین خوب گفتی