رنج همان غریبه آشنا...

میدونید رنج واژه ایه که همه ی ما تجربه ش کردیم؛ میکنیم و خواهیم کرد... اصلا دنیای بی رنج نداریم...آیه ی خود قرآنم هست دیگه که ما انسان را در رنج آفریدیم... اما داشتم دقیقا به همین واژه ی رنج فکر میکردم..و به شکل و شمایل رنج ها... به جنس رنج ها... هیچوقت رنج ها شبیه هم نیستند... هیچوقت رنج ها از یه شدت یکسانی برخوردار نیستند... داشتم فکر میکردم بعضی رنج ها بدون هیجانن! بدون استرسن! بدون ترسن! یعنی شما داری رنجی رو میکشی که تموم شده رفته اما رنجش باهاته. مثل از دست دادن یک عزیز. رنجیه استخون شکن؛ نابود کننده؛ ویران کننده ی روح... اما این رنج ترسی با خودش نداره... منظورم ترس از آینده ست. منظورم دوام این رنجه... این یک رنجیه که مربوط به یک اتفاقه نه هزاران اتفاق دیگه که با خودش به همراه داره! ... مرگ یه عزیز یا هر رنجی از این مدل درواقع رنجیست مربوط به یک اتفاق افتاده!... اما گاهی رنج ها دوام دارن... ادامه دارن... چون رنجی به تو وارد شده اما این رنج تموم نشده با اون اتفاق؛ بلکه همینطور ادامه داره چون ترس و استرس با خودش به همراه داره و تو تا مادامی که زنده ای نمیتونی از این رنج بیای بیرون. مثلا فردی رو تصور کنید که طرفش بهش خیانت کرده و به هر دلیلی مجبورن زندگی رو ادامه بدن. اتفاقی که افتاده خودش یه رنجه؛ استرس و ترس و شک تا پایان عمر هم رنجی به مراتب ویران گر تر... یا مثلاً زنی که بچش سقط شده؛ خود سقط یه رنجه؛ ترس از بچه دار نشدن؛ ترس از هزاران بعد این ماجرا هم یه رنجه....

بعضی رنج ها اینطورین که هر لحظه شمارو میخورن... هر لحظه... و شما هرگز از این رنج بیرون نمیتونی بیای... قشنگ گیر کردی انگار وسط یه مرداب که هر طرف هم بری باز گیر افتادی! ... نمی‌دونم خدا موقع آزمایش کردن بنده هاش چی رو توو کی میبینه که به بعضیا از این مدل رنج های مدام و تا ابد میده... زیر بار این مدل رنج شما میشکنی؛ له میشی؛ خار میشی؛ ذلیل میشی؛ نابود میشی...هر لحظه و هر لحظه...اگر خدا تورو انتخاب کرد و از این مدل رنج ها بهت داد نمی‌دونم معیارش برای انتخابت چی بوده ولی بدون تو تنها نیستی. خیلی ها دارن بی صدا و پشت لبخنداشون زیر این مدل رنج استخون میشکونن.