امروز وقتی راننده ی اسنپ با خواهرش تلفنی حرف میزد خب بی آنکه بخواهم صدایش را میشنیدم در آن یک وجب جا. البته نمیدانم خواهرش بود یا نه اما به او آبجی میگفت. از نتایج مکالماتشان فهمیدم که آبجی خانم باید فقط شماره ی رضا را پیدا کند، بعد بقیه اش با او! ( یعنی بقیه اش با آقایی که راننده اسنپ است) و میخواست بعد از یافتن شماره ی رضا، برود از میدان ازادی یک سیم کارت بخرد( حالا چرا ازادی نمیدانم، شاید نمیدانست الان اصغر آقا سوپر مارکت محل هم سیم کارت دارد) بعد با آن شماره ی ناشناس و به قول خودش بی نام و نشان به او بگویند که زن ات با فلانی و بهمانی ست. البته وقتی داشت درباره ی زن رضا حرف میزد صدایش را یواش کرده بود من نشنوم. ولی خب افسوس که من کلا گوش های تیزی دارم... در ادامه هم گفته بود خیلی حرصش از این زن در می آید و حاضر است پول ها را به نرگس( یا نرجسِ) خاله بدهد اما به او( گمانم زن رضا) ندهد. بعد خواهرش نمیدانم چه گفته بود که او داشت میگفت: نه نرگس را مثال میزنم خواهر من، وگرنه تو که از خودمانی این پول به تو هم میرسد! منظورم این است حاضرم به آنها بدهم ولی به او نه. مکالمه ی آنها تمام شده بود و تمام مسیر به سکوت سپری شده بود. اما من تمام مدت تنها به یک چیز فکر میکردم و یا بهتر است بگویم به یک شخص. راستش داشتم به رضا فکر میکردم! ... اینکه زن او با فلانی و بهمانی بود یا نبود راستش به من مربوط نبود، اینکه اصلا واقعا بود یا میخواستند برای حرصشان سر ماجرای دیگری به رضا زنگ بزنند هم به من مربوط نبود. اصلا کل ماجرا و رضا هم به من ربطی نداشت ولی راستش من داشتم به رضا فکر میکردم. به اینکه بعد از آن تلفن بی نام و نشان زندگی اش چه میشود؟ به اینکه چقدر خراب کردن یک زندگی مانند آب خوردن است، و اصلا چرا آدم ها باید به خودشان اجازه بدهند زندگی بقیه را خراب کنند؟ بر فرض که واقعا زن رضا و زن رضا ها و خود رضاهایی هم دارند هرز میپرند، ما موظف به گفتن هستیم؟ از کجا معلوم همسرش نداند؟ از کجا معلوم او نمیداند و دارد خوش زندگی میکند و حالا با دانستن چه لطفی به او شده است جز اینکه زندگی اش خراب شده؟ از کجا معلوم اویی که قرار است تشت رسوایی اش از بام انداخته شود توبه نکرده باشد؟ اصلا از کجا معلوم هرکاری کرده مربوط به گذشته اش بوده است و بس؟ از کجا معلوم اصلا ما درست گمان کرده ایم؟ مگر تهمت زدن در این چیزها ساده است؟ این چیزها خانه خراب کن است و جز شک و بدگمانی چیز دیگری در دل همسرش ایجاد نخواهد کرد انهم تازه در بهترین حالت اش. بدترین ها را هم که خودتان میدانید چه میشود آنهم در جامعه ی ایرانی و وجود مردان غیرتی. واقعا اینکه به مردی زنگ بزنند بگویند زن ات هرز میرود چه آثاری جز خراب شدن یک رابطه و زندگی خواهد داشت؟ نکند آنقدر پست شویم که اصلا هدفمان همین باشد؟ یعنی خراب کردن زندگی کسی؟! واقعا ما در جایگاهی هستیم که یک زندگی را ویران کنیم ولو با فاش کردن حقیقت؟! این جایگاه و اجازه را چرا به خودمان میدهیم؟ چرا گاهی وقتی نه سر پیازیم نه ته اش چشم هایمان را نمیبندیم و گوش هایمان را کر نمیکنیم؟ اصلا چرا انقدر به چشم ها و گوش های خودمان اعتماد داریم؟ ما خداییم که انقدر راحت بر مسند قضاوت و حکم دادن و مجازات کردن مینشینیم؟... ما دقیقا چه هستیم؟
نامه امام علی به مالک اشتر:
ای مالک اگر شب هنگام کسی را در حال گناه دیدی فردا به آن چشم نگاهش نکن، شاید سحر توبه کرده باشد و تو ندانی چیست...
وای🙁🙁