به نظر من توو روابط با آدم ها حالا رابطه با هرکسی، رابطه با اعضای خانواده، رابطه با دوست، رابطه با همکار، رابطه با همسایه، رابطه با جاری! و کلا رابطه با هرکی، یه مرحله ای هست به اسم " سِر شدن"، یعنی هی تلاش میکنی یه چیزیو درست کنی، هی تلاش میکنی یه چیزیو بفهمونی، هی تلاش میکنی یه چیزیو تغییر بدی بعد یهو ول میکنی، سر میشی. یعنی هی تلاش میکنی هی تلاش میکنی هی تلاش میکنی بعد یهو مثل بادکنک وقتی میبینی تلاشات هیچ نتیجه ای نداره و هیچی نمیشه اونی که تو میخوای یهو میترکی و خالی میشی. انصافا رسیدن به مرحله ی سر شدن یا بی تفاوتی محض از نظر من مرحله ی نازیه!... از فردای اون روز که به این مرحله رسیدی همه چیز یه جور دیگه ای میشه برات، دیگه دست از جنگیدن برای یسری چیزا برمیداری و یه به درک خاصی توو وجودت جریان پیدا میکنه!
پاسخ:
میرسی بالاخره
میرسی بالاخره
این بی تفاوتی خوبه یا بد ؟ خوبیش اینه وابسته نیستی و بدیش اینه که ممکنه دنیا خاکستری و بی معنا بشه برات . کدومش درسته ؟؟🤔
پاسخ:
روانشناسا که میگن بده، میگن روابط آدما نباید برسه به این مرحله. ولی به نظر من خوبه، چون دیگه خودمون رو اذیت نمیکنیم.
روانشناسا که میگن بده، میگن روابط آدما نباید برسه به این مرحله. ولی به نظر من خوبه، چون دیگه خودمون رو اذیت نمیکنیم.
من منظورم از رسیدن به این مرحله حذف رابطه و حذف طرف مقابل از رابطمون نیست، اتفاقا آدم هنوز با یکی رابطه داره حتی اون فرد رو دوست داره ولی دیگه سر میشه، برای درست شدن یسری چیزا بیخودی نمیجنگه و خودشو خسته نمیکنه. شامل روابط همه هم میشه. بی تفاوتی ای که فقط مارو آسوده تر کنه روانمون رو اروم کنه به نظر من خوبه نه اون بی تفاوتی ای که ادمارو حذف کنیم و ازشون متنفر بشیم.
کاش زودتر بهش برسم.