اگه بخوام از تجربیاتم در طول سالهای زندگی مشترک بگم یکیش اینه که با همه وجود سعی کنید مشکلاتتون رو فقط خودتون حل کنید یعنی خودتون به تنهاییه تنهایی. در قالب درد و دل به دوست و همکار و فامیل همسر که کلا و ابدا هیچ؛ حتی به نزدیک ترین افراد زندگیتونم مثل مادر و پدر و خواهر و برادر نگید. یه وقت هست اونا باید بدونن تا چیزی درست بشه اون فرق می‌کنه. اما یه وقت هست دونستن اونا تاثیری نداره و چیزی رو تغییر نمیده و شما فقط چون داری میترکی از این غم در قالب درد و دل به نزدیک ترینات میگی. تجربه ثابت کرده کمترین اثر منفیش اینه که اونا رو هم الکی غصه دار میکنید. اثر بعدیش اینه که اصولاً حرف توو دهن کسی باقی نخواهد موند و حتی اگر شما قسمم داده باشی که به کسی نگه میری تهش میبینی مادرت به پدرت گفته؛ خواهرت به مادرت گفته؛ اون یکی به شوهرش گفته؛ و کاملا اوضاع دیگه از دست شما خارج شده و چیزی که در قالب راز بود برای شما؛ و خودتون اگر به تنهایی می‌دونستید تا سالها میشد مدیریتش کنید حالا دیگه عنان همه چیز از دستتون خارج شده حتی بازم تجربه ثابت کرده که حتی اگر همون موقع هم رازدارتون باشن باز چندسال بعد یهو سر یه چیز بی ربط دیگه می‌بینید جریان طوری پیش رفت که همه فهمیدن در حالی که شما تا وقتی که فقط خودت می‌دونستی داشتی کج دار و مریز مدیریتش میکردی و حالا شمایی و یه زخم دهن باز کرده که در صورت پنهونی موندنش اوضاع داشت بهتر پیش می‌رفت.
اگه میخوای یه روزی مثل خر گیر نکنی توو گل خودت بسوز و بساز ولی دهن پر از خون ت رو تف نکن!
فقط هم به نظر من مشکلات نیست. یعنی خوبیش رو هم نباید بگی بهشون. یا کلا از زندگیتون تعریف کنی که شوهرم برام چیکار کرده چیکار نکرده. چون همون حرفو باز بیان بزنن خوبه، اون حرفه یک کلاغ چهل کلاغ میشه و به گوش طرف می‌رسه تو هم نمیتونی ثابت کنی که به والله من اینو نگفتم. من چیز دیگه‌ای گفتم.