من حدودا از سال ۸۷ توو وبلاگ نوشتم. گرچه از چند سال قبلشم خواننده ی خیلی از وبلاگ ها بودم. تقریبا دسته دسته دوست وبلاگ نویس اومدن و رفتن با این تفاوت که این دسته ها شماره های همو گرفتن؛ آدرس اینستا و تلگرام همو داشتن و خلاصه از هم بی خبر نموندن و یه جای دیگه دوباره خواننده ی هم و دوست هم شدن. من تقریبا جزو منقرض شده هام. کسی که هیچوقت نخواست شماره کسیو داشته باشه و شمارشو به کسی بده؛ کسی که هیچوقت نخواست جاهای دیگه دیگرانو دنبال کنه؛ کسی که همیشه خواست همه چیز فقط در لاک و حریم وبلاگ باقی بمونه و رخی به کسی در واقعیت نشون نده و در واقع یه نویسنده ای باشه که کسی هویتش رو نمیدونه. نمی‌دونم چرا واقعا همیشه تلاش کردم آنقدر گمنام باشم و گمنام بنویسم و هیچ رد و نشونی از خودم برای کسی باقی نذارم و کسی هم چیزی جز نوشته هام ازم ندونه که هیچوقت حاضر به دیدارهای وبلاگی نشدم؛ هیچوقت نشونه ی دیگه ای از خودم جز آدرس وبلاگم به کسی ندادم؛ و هیچوقت از این هاله ای در ابهام بودنم نخواستم که خارج بشم. برای همین تک تک شماها که دسته دسته اومدید و رفتید بعد از رفتنتونم باز همو دارید جاهای دیگه و غریب و تنها نیستید. اینجا ادامه ندید توو اینستا و تلگرام باز با همید؛ اکثرتون با هم در تماسید در ارتباطید؛ اما خب من خودم بودم و همین یدونه وبلاگم. دوست داشتم تا ابد بنویسم و بنویسید؛ بخونم و بخونید؛ دوست داشتم تا ابد همدیگه رو همینجا داشتیم؛ اما خب من با شماها نمیتونم بیام جلو؛ من دیگه کشش از اول شروع کردن توو یه جای دیگه رو ندارم؛ کشش از اول نوشتن توو یه مکان دیگه مثل کانال یا اینستا رو ندارم. یا باید ده سال پیش میرفتم یا حالا که نرفتم دیگه حوصله ی از اول شروع کردن و نوشتن رو ندارم. باید بپذیرم که دیگه نسل نوشتن توو وبلاگ تموم شده. پذیرفتن این موضوع برای کسی مثل من که سالهاست نوشته خیلی سخته. ولی واقعیت اینه که بیش از هروقت دیگه ای اینجا احساس غربت و تنهایی میکنم. نیستید و رفتید و این تمام واقعیته. همیشه دسته دسته میومدن و دسته دسته میرفتن و دوباره جای رفته ها دسته ی دیگه ای میومد ولی خب مدت هاست اینجا رسمش فقط شده رفتن. عصر زیبای وبلاگ نویسی تموم شده و من در مرحله ی پذیرششم. اما نه پذیرشی که منجر به شروع دوبارم جای دیگه بشه؛ بلکه پذیرش برای تموم کردن خودم و گذاشتن قلمم روی میز.
من تا ابد دلم پیش روزایی میمونه که اینجا یه حال و هوای دیگه ای داشت؛ روزایی که اینجا خونمون بود...
ما آدم نیستیم یعنی؟ :)
+ بلاگفا و اسکای‌بلاگ به نظرم در حال حاضر از بلاگ رونق بیشتری دارن.