تو مهربون ترین پسر دنیایی

یه مگس اومده توی خونمون که یه طرف بالش کنده شده... اینو وقتی فهمیدم که پسرم اولش ازش ترسیده بود و اومده بود دنبالم توو آشپزخونه و دستمو گرفته بود کشونده بود و روی زمین رو نشون داده بود... روی زمین یه مگس بود که وقتی خواستم بپرونمش دیدم نمیپره...یه بال نداشت... مگسارو قطعا دوست ندارم ولی واقعا دلم براش میسوزه و نمیدونم دقیقا باید براش چیکار کنم... درسته که اگر توو شرایط عادی بود خودم با مگس کشی که نداریم میکشتمش ولی الان دلم برای مگسی که یه بال نداره و نمیتونه جایی بره واقعا میسوزه ... الان اومدم میبینم روی کوسن مبله و پسرم داره بوسش میکنه... میدونید یه صحنه هایی توو زندگی هست که وقتی میبینی امیدوار میشی به این دنیای پوچ و فانی... برای منم دیدن اینکه پسرم داره یه مگس بی بالو بوس میکنه هرچند قابل توصیف نیست حسم ولی اگر بخوام به واژه بکشم انگار جز زیبایی هیچی نمیبینی...