قبل ترها فکر میکردم نمیتونیم دیگه برنامه های خوب بسازیم، نمیتونیم فیلم ها و برنامه های سرگرمیه جذاب و مخاطب جمع کن بسازیم مثل شبکه های اونوری. ولی وقتی نمایش خونگی باب شد و انواع و اقسام فیلم ها و برنامه هایی رو دیدم که جمعیت زیادی رو جذب کرد تازه فهمیدم ما میتونیم اما نمیخوایم!... یعنی تلویزیون ما هنوزم قابلیت اینو داره که مثل فیلم نرگس، پس از باران، یوسف پیامبر، مثل سریال های ماه رمضونی همچون او یک فرشته بود و... خیابونارو خلوت کنه و همه رو جذب تلویزیون. ولی خب الان میفهمم که تلویزیون ایران واقعا نمیخواد مخاطب جمع کنه، واقعا نمیخواد برنامه های جذاب و مردم پسند بسازه وگرنه اینهمه سریال نمایش خونگی اگر هرکدومش از تلویزیون پخش میشد همون قابلیت چندین سال پیش رو داشت. الان داشتم از یکی از کانالای ایرانیه اونوری سریال بزنگاه رو میدیدم کلی خاطرات ماه رمضونی برام زنده شد. اصلا من یکی از علاقه مندی هام توو بچگی همین سریال های ماه رمضون بود. اما الان عید و ماه رمضون هیچ چیز درخوری پخش نمیشه. برنامه های سحر و افطار حتی دیگه هیچ جذابیتی نداره. فقط از این کانال به اون کانال هر لحظه و ساعت یه سخنران آوردن و حرف میزنه. نه هیچ فیلم و سریال قشنگی، نه هیچ برنامه ی جذابی، نه حتی تلاش برای فهمیدن سلیقه و علاقه مندیه مخاطبان این نسل... چرا واقعا؟...
پاسخ:
ندیدمش کلا
ندیدمش کلا
سریال رو موافقم ولی ماه رمضون امسال محفل عالی بود. شاد و جذاب.
آقای قاضی هم خوبه البته واسه بچه‌ها نه، همش بحث و دعواست، اما شیوه ساختش جالب و حتی آموزنده‌ست.
پاسخ:
محفل رو ندیدم.
محفل رو ندیدم.
آقای قاضی قشنگه ولی شبیه قاضی های واقعی توو ایران نیست چون قاضی ها خیلی جدی تر و حتی بددهن تر حرف میزنن.
واقعا نوروز فقط نون خ رو پسندیدم