دیشب قسمت آخر جیران را دیدم. جدای از بحث خود فیلم و نقاط قوت و ضعف آن، حتی جدای از اینکه مانند تمام فیلم های ایرانی کش دادند و کش دادند در نهایت در قسمت آخر خیلی هول و عجول همه ی داستان را جمع کردند برود پی کارش و همچنان جدای از اینکه همه در قسمت آخر مردند و من از اول تا آخر فیلم داشتم اشک میریختم و هرچه غم عالم بود هی میریخت در دلم با این قسمت آخر:/ راستش من هربار با دیدن چه این فیلم چه هر فیلم تاریخی ای به چیزهای مختلفی فکر میکنم؛ مثلا به عشق که چگونه گاهی مسیر یک تاریخ را عوض میکند؛ مثلا به آدم های تاثیرگذار که چگونه تاریخ را جلو برده اند، مثلا به زن ها که چگونه همیشه در دل تاریخ و هر اتفاقی که افتاده مصداق بارز پشت هر مرد و اتفاقی یک زن است بوده اند، و اینبار به آدم های کوچک و به ظاهر کم اهمیت تر که همیشه در اوج نادیده گرفته شدنشان توسط بقیه، اما آنها هستند که کارهای بزرگ انجام میدهند.... در داستان جیران یا به عبارتی دوره ی ناصرالدین شاه قاجار هم کم نبودند خواجه ها و ندیمه هایی که در اوج سکوت و حتی گاهی پخمه نشان دادنشان اما درواقع داشتند مسیر تاریخ را عوض میکردند!... در این بین شخصیتی در این داستان بود که بیشتر از همه مرا به فکر فرو برده بود، خواجه ای بنام کوچول خان...او مانند اسم اش در نگاه بقیه شخصیت قابل قبول و ارزشمند و بزرگی نداشت، حتی کسی او را به عنوان خواجه هم نمیخواست، اما او جزو هم گروهی ها و متحدان قیام زندیه بود...میدانید به چه فکر میکنم؟ به اینکه ماها شاید هیچوقت اسممان هیچ کجای تاریخ نیاید، شاید نوه و نتیجه های خودمان هم بعدها به زور اسم اجدادی که ماییم را به یاد بیاورند، اما ماها چه کوچک و بزرگ چه گمنام و مشهور و حتی چه خوب و بد اما تک تکمان داریم تاریخ را جلو میبریم و هرکداممان به اندازه ی سهم خودمان در این تاریخ نقشی داریم و بی تاثیر نیستیم حتی اگر ندانیم و هیچوقت نفهمیم کجای تاریخ را ما جلو برده ایم...این وسط مهم گمنام بودن و مشهور بودن نیست، مهم کارهایی ست که ما کرده ایم و سرنوشت نسل ها و ملت های بعد را تعیین کرده ایم... کاش فقط پشت روسیاهی های این تاریخ ما نبوده باشیم و کارهایمان تاریخ را خوب جلو ببرد...