دیروز یکیتون برام نوشته بود یادته باردار بودی اومدی یه پست گذاشتی که مادر باید اولویتش خودشم باشه و از خودگذشتگی بیش از حد نکنه و مثلا آخرین نفر نباشه که برای خودش غذا میکشه؟ پرسیده بود حالا هم همین نظرو داری؟ گفته بودم اون حرفارو درست میدونم که باید آدم خودشم اولویت خودش باشه اما واقعیت اینه حالا که مادرم میگم اونا فقط یه مشت زِری بیش نبود! مادر بدون اینکه کسی مجبورش کنه خودش با جون و دل فداکاری میکنه و ازش لذت میبره. مادر بودن خیلی عجیب غریبه، خیلی، تمام شعارها و تزهای آدم رو میشوره میبره.
مثلا همین من که الان دارم از بدن درد میمیرم و زیر دوتا پتو ام و تا دندونامم از لرز به هم میخوره و گلو دردی وحشتناک دارم اونقدر که حس میکنم سرب داغ توی گلوم ریختن و دارم از درد و لرز به خودم میپیچم و گریه میکنم و قادر نیستم حتی از زیر پتو بیام بیرون به بچم خوراکی بدم، اینجوری شدم چون چندروز پیش که سفر بودیم و رفته بودیم آب بازی با پسرم، وقتی خودم از اب بیرون اومدم برای اینکه حوله خیس نشه حوله ی خودم رو دور پسرم پوشوندم و خودم با شُر شُر آب به حیات ادامه دادم. میدونید هیچکی از من نمیخواد من فداکاری کنم، منِ مادر خودمم که نمیتونم. نمیتونم که وقتی الان همسرم داره سوپ میریزه از سالن داد میزنم من سوپ نمیخوام بیا شیر این بچه رو بده.... مادر بودن عجیب ترین نقش دنیاست. نمیتونی و نمیخوای که خودت اولویت خودت باشی. با خودت میگی هرچی آرزوی خوبه مال تو...
پس دیگه زر نزنین.