زندگی بالا پایین خیلی دارد، خیلی... اما به نظرم یکی از آن خان های سختِ بالا و پایین اش آنجایی ست که روزها و شب ها و ماه ها به اتفاق خوبی که نشانه هایی ازش دیده شده امید میبندی و با این امید زندگی میکنی و هرروز امید در تو قوی تر میشود و هی منتظری تا آن اتفاقه بیفتد و هی انتظار و انتظار بعد یکهو آن اتفاق با تمام نشانه هایش که آمده بود از بین میرود و همه چیز تمام میشود و امید تو همچون بادکنکی خالی میشود. فردای آن روز واقعا روز سختی ست چون دوباره تویی و همان روزهای قبل از امید...
+ ای اوج امیدواری ها...
سلام
امیدتون ناامید نشه الهی