اینروزها به بیشترین چیزی که فکر میکنم خودم هستم. به روان خودم، به هستی خودم، به فلسفه وجودی ام در این دنیا مدام فکر میکنم. هر آنچه که هستیم ، همین اینی که درست همین حالا هستیم، همین خودمان حاصل خیلی چیزهاست؛ دوران بچگی مان، تربیتمان، دوستانمان، فرهنگی که در آن بزرگ شدیم، محیط خارج از خانه ای که در آن رشد یافتیم، دوستانی که سر راهمان قرار گرفت، شکست هایی که در زندگی خوردیم، غم هایی که در زندگی مان ایجاد شد، راه هایی که طی کردیم، تجربه هایی که کسب کردیم، خواسته هایی که بهشان نرسیدیم و همه و همه همین مای اکنون را شکل داده است. هر آنچه که اکنون هستیم با تمام رذایل و حسنات اخلاقی مان مجموعه ای از سالهایی ست که ما زندگی کرده ایم. اگر حسودیم اگر کینه ای هستیم اگر عصبی هستیم اگر خرده شیشه داریم اگر بدگمانیم و هزاران اگر دیگر، همه ی اینها در لحظه ی ورودمان به این دنیا نبودیم، ما پاک همچون لوحی سفید پایمان را به این دنیا گذاشتیم با فطرتی پاک و مقدس؛ اما حالا این مای اکنون آیا هنوز لوحی سفید است؟ تمام عوامل بالا مای اکنون را شکل دادند و البته که خودمان این چیزی که هستیم را ساختیم. نمیدانم شاید خاصیت مادر شدن است که دارم اینروزها به خودم بیشتر از هروقت دیگری فکر میکنم؛ چرا که تمام خواسته ام حالا در این دنیا این است که فرزندی که خداوند در دستانم امانت قرار داده است را انسان تربیت کنم، واقعا انسان، انسانی کامل... اما بعدش فکر میکنم فرزند من همانی میشود که خودم هستم، آیا من کاملم؟ آیا من انسانم؟ آیا من برای تکاملم کاری میکنم ؟ آیا برای رشد روانم و شخصیتم کاری میکنم؟ و تا روی خودم کار نکنم نمیتوانم روی موجود دیگری کار کنم.... من باید رشد کنم، تا بتوانم موجود دیگری را رشد بدهم.
شاید مسخره به نظر برسد اما حس میکنم تنها دو روز است که دارم انسان وارانه زندگی میکنم، تنها دو روز است که با تمام وجودم حالم خوب است و در سبک ترین حالت ممکنم، چون دو روز است که تصمیم گرفته ام برای رشد خودم کاری کنم، تصمیم گرفته ام تمام انچه در خودم نمیپسندم را بگذارم کنار، تصمیم گرفتم تنها یک رسالت در این دنیا برای خودم قائل باشم آنهم اینکه آدم خوبی باشم... تصمیم گرفتم توقع و انتظارم را از همه، همه، حتی نزدیک ترین افراد زندگی ام به صفر برسانم؛ تصمیم گرفتم اگر در روز میتوانم کسی را خوشحال کنم دریغ نکنم، تصمیم گرفته ام دیگر اجازه ندهم آدم ها با رفتارهایشان روانم را بهم بزنند و اجازه ندهم هیچ حرفی، هیچ رفتاری ناراحتم کند، تصمیم گرفته ام برای آرامش اطرافیانم تلاش کنم، و اجازه ندهم هیچ چیزی آرامش را از خانه و خانواده ام بگیرد حتی خودم. تصمیم گرفته ام رفتار ها و روش های منسوخی که قبلا در روابط با ادم ها برای بیان خواسته ها و انتظاراتم امتحان کرده ام و جواب نداده بیشتر از این ادامه ندهم و محبت و سازش و حرف و حرف را جایگزین کنم. و من دو روز است اینها را فقط شعار نداده ام بلکه زندگی کرده ام. درست در شرایطی که میتوانستم داد بزنم و بحث کنم با کسی که رفتارش اذیتم میکرد و قبلا بحث را انتخاب کرده بودم، حالا صبوری کردم، حرف را جایگزین کردم و نتیجه اش همانی شد که هیچوقت نتوانسته بودم بگیرم اما حالا گرفتم. در شرایطی که میتوانستم برای خوشحالی کسی کاری کنم خوشحالش کردم. در شرایطی که میتوانستم رفتار قبلی کسی را حالا بر سر خودش تلافی کنم تلافی نکردم و دلم نخواست من مانند او باشم. در شرایطی که هیچ اجباری و انتظاری برای کمک به کسی نداشتم اما دلم خواست کاری کنم و من دو روز است بینهایت روانم آرام است. دیگر از ادم هایی که تا دو روز قبلش ناراحت بودم چرا که با حرفی یا رفتاری مرا رنجانده بودند ناراحت نیستم و خودخوری نمیکنم و حالا فقط برای خودشان ناراحتم، برای خشم هایی که در خودشان جمع کرده اند و برای روح رشد نیافته شان. دو روز است که بینهایت از خودم راضی ام، آرامم و حالم بینهایت خوب است چرا که احساس میکنم یک قدم به لوح سفیدی که در بدو خلقتم و ورودم به این دنیا بودم نزدیک شده ام.
به قول معروف فرزندان آنچه که والدین بخواهند نمی‌شوند آنچه که والدین هستند می‌شوند.
امانت داری از لوح سفیدی خدا بهمون داده چه سخته.