امروز برای بار هزارم فیلم عروسی ام را میدیدم، بعضی ها در فیلم بودند که حالا نیستند؛ هنوز باورم نمیشود که رفته اند...مگر چندسال کلا گذشته است که حالا آنها زیر خروارها خاک هستند و من از دیدن چهره شان دلم میخواهد برای دل بی قرار بازماندگانشان زار زار گریه کنم...آخ امان از این مرگ که ناگهان تو را در برمیگیرد و تو میمانی و اینهمه کار ناتمام...
چند روز پیش فیلم عروسی مادر پدرم رو برای اولین بار دیدم
نوار بود و ما نوارخوان نداشتیم و بخاطر مسائل عقیدتی نتونسته بودیم بیرون برامون بریزن تو سی دی و حالا خیلیهاش پرپر نشون نشون میداد
ولی همونقدری که دیذیم بیشتر عزا به پا شد تو خونه
عه این دیگه نیست. اون دیگه رفته. عه فلانی چه جوون بود. عه بهمانیو ببین هنوز موهاش سفید نشده. عه... اخرش هم با زار زار گریه کردن حضار قطع شد :(