بیست و دوم فوریه

با توام
قاب عکس نارنجی
با توام
زرقبای پاییزی
در نگاهت حضور مولاناست
پا رکاب دو شمس تبریزی...

از اونجایی که صبح و ظهر و شام تلویزیون ما روی شبکه پویاست و اونی که بچه داره میفهمه من چی میگم، دیگه کل برنامه های شبکه پویا رو حفظ شدم! حالا اینوسط یه برنامه هست اسمش نقاشی نقاشیه. یه مداد میاد درباره نقاشی هایی که بچه ها از اقصی نقاط ایران برای شبکه پویا فرستادن حرف میزنه و نقاشی ها رو نشون میده. یه وقتایی که به نقاشی بچه ها نگاه میکنم میبینم مثلا زیر نقاشی نوشته سارینا ۶ ساله اما خود نقاشی رو آدم ۴۶ ساله هم نمیتونه بکشه! یعنی قشنگ معلومه که این نقاشی رو یه آدم بزرگ کشیده و هرجور نگاه میکنی یه بچه ۶ ساله نمیتونه همچین چیزی بکشه. مثلا میبینی یکی اومده چهره ی یه شخصیت معروف رو کشیده کپ خود اون شخص؛ خب این میتونه کار یه ۶ ساله باشه؟:| ...یا میبینی تمام خط و خطوط های نقاشی صاف و بی نقصه؛ و قشنگ‌ معلومه یه آدم بزرگ کشیده‌. اونروز یکی یه مسجد کشیده بود یعنی اونقدر این مسجد واقعی کشیده شده بود که جا داشت واقعا پایینش مینوشت مامانِ بچه ۳۶ ساله....خب چه کاریه واقعا؟ نمیفهمم. چرا اون مامان باباها فکر میکنن اگر مدادو از دست بچه بگیرن بکشن خیلی کار خوبی کردن؟ حالا مگه مسابقه ست و جایزه ش یه بنزه که نقاشی بچتون رو میکشید؟ بابا یه برنامه کودکه که نقاشی بچه ها رو نشون میده چرا نمیذارید خود بچتون هرچی که بلده ولو شده دوتا خط چپرچلاق اما همون رو بکشه؟ به خدا نقاشی بچتون هرچی باشه از کار شما قشنگ تره که نقاشی بچتونو میکشید بعد به جای بچتون جا میزنید و میفرستید برنامه کودک، ببینده هام که همه ببعی!

+ یاد اون کلیپ معروف افتادم که مامانه صدای بچگونه دراورده بود و به جای بچش قران میخوند و برای معلم قران بچش فرستاده بود:دی